17e eeuw na Chr.
De 17e eeuw na Chr. omvat de jaren 1601 tot en met 1700 AD.
De synode van Dordrecht (1618-1619) stelt de Dordtse Leerregels op. Ze zijn een reactie op een jarenlange strijd tussen de remonstranten en de contraremonstranten over de uitverkiezing. De remonstranten benadrukken de vrije wil van de mens om het geloof te aanvaarden. Daartegenover benadrukken de Dordtse Leerregels dat de mens niet uit zichzelf kan geloven.
In deze eeuw begint de periode van de moderne filosofie. Men laat die periode doorgaans beginnen met René Descartes (1596-1650), de Franse wiskundige die alles, zelfs het bestaan van zijn eigen lichaam, in twijfel trok, tot hij fundamentele zekerheden overhield, zoals het bestaan van zijn eigen denken en het bestaan van zijn ik. Descartes streefde naar zekere kennis. Alle opvattingen moeten aan strenge bewijsvoering onderworpen worden. Halverwege de 17e eeuw dringt de filosofie van René Descartes binnen in de universiteiten van de Republiek. Descartes biedt een mechanistische wetenschappelijke benadering van de natuur. gestoeld op beginselen van de geometrische wiskunde. Gijsbert Voet (Voetius), rector van de Universiteit van Utrecht, was één van de felste bestrijders van Descartes' filosofie. Onderwijs van Descartes' ideeën werd verboden aan de universiteiten van Utrecht en Leiden.
1648-1715:
