Alexander van Jeruzalem
Alexander van Jeruzalem was opziener van de gemeente te Jeruzalem in de 1e helft van de 3e eeuw v.Chr. Hij was een man, groot in aanzien en gezag. Hij was zeer begaafd en vreesde de Heer bijzonder.
Voor de waarheid van Christus leed hij veel, doch God spaarde hem, en wel tot onder de regering van keizer Decius. Deze was Romeins keizer van 249 tot aan zijn dood in 251 v.Chr. Onder diens regering werd Alexander, om de belijdenis van Christus, door de stadhouder in Caesarea gevangen genomen en voor diens rechterstoel gebracht. Door alle gelovigen werd hij daar op treffende wijze in Christus geroemd, en wel bovenal om zijn vrijmoedige verantwoording voor de naam van Christus.
Daarom werd hij in ketenen geklonken, in de gevangenis gezet, waar hij lang vertoefde, dikwijls voor de vierschaar geroepen werd en telkens weer naar de gevangenis moest terugkeren.
Nadat hij deze ellendige mishandeling met lijdzaamheid verdroeg, en God met de apostelen dankte, dat Hij hem waardig achtte, om Zijns Naams wil dit lijden uit te staan, offerde hij ten laatste, na veel smart en lijden, zijn leven aan God op, in 251 na Chr. Of hij door pijnigingen, of hongersnood, of andere ellende in de gevangenis gestorven is, daarover is niets zekers bekend.
Hij wordt als martelaar vereerd door de Oosters-orthodoxe Kerken en de Rooms-katholiek Kerk.
Bron
Adrianus Haemstede, Historie der martelaren; Die, om de getuigenis der evangelische waarheid, hun bloed gestort hebben, van Christus onze Zaligmaker af tot het jaar 1655. Amsterdam: 1671. Herziene druk 1881. Online: http://www.iclnet.org/pub/resources/text/nederlandse/haemstedius-martelaren.htm. Hieraan is tekst ontleend en verwerkt op 1 juni 2014.